+ نوشته شده در دوشنبه بیست و هفتم آبان ۱۳۹۲ ساعت 18:30 توسط سمیرا
|
سهم دلتنگی هــــــــایم...
کجایی مرگ؟ چرا دیگر سراغ از من نمی گیری؟ کجایی مرگ؟ مگـــر از مـن گــریزانی؟ چنان دلشوره دارم من،چنان دلتنگ دیدارم! که گویی آسمان هم از حضورم شکوه ها دارد! دل من خواب می خواهد کمـے آرامش مـطلق! بیا ای مرگ،بیا از غـــــم رهـــایم کن...
*************************** دیشب برای خاطره هامان گریستم... در گوشه اتاقمان فـــراوان گـریستم.. با یاد لحظه های پر از عشق و زندگی... بغضی مرا گرفت و چو باران گریستم... آسان ز دست رفتی و تنهاترین شدم... تنها برای خاطرت ای جان گریستم... سخت است ای عزیز فراموش کردنت... شاعر شدم برای تو آسان گریستم... دیشب هوای چشم تو کردم دلم گرفت... دیشب برای خاطره هامان گریستم...
**************************** باز باران بی ترانه!با تمنای فراوان می خورد بر سقف قلبم... باز باران نرم نرمک می چکد از ناودان خانه ی ما... من به پشت شیشه اے تنها و غمگین می نگارم نامه اے را... باز باران با صداے چک چک غم می خورد بر پشت شیشه... می زند یکریزه بوسه قطره هاے خیس باران روی اشک هاے گونه ے من... باز عطر پاک نرگس،رقص بی همواره باد نغمه ے شوق پرستوی مهاجر می سراید یک ترانه... یادم آرد خاطرات کودکی را در کنار بـــرکه غـــم... باز باران بی ترانه! با تمام بی کسی های شبانه... می چکد بر سقف قلبم در کنار خلوت من...
**************************** چشم هایش همچو اقیانوس بود! کهکشانی در نگاهش جمع بود! چشمهایش مست مادرزاد بود! مثل مرغی آز جهان آزاد بود! یک شبی... با خنده ای او تار و پودم را ربود! آمـــــد و شــــــــوری به دل پا کرد و رفت! این دل دیوانه را همچو مجنون کرد و رفت! آمد و این اشک هایم را ندید! التماس تلخ مجنون را ندید! رفت او با دیگران خندید و گفت! تیشه ای بر ریشه ی عشقم زده... پرسشی از حال این دل هم نکرد! عشوه ای مستانه بر رویم زده... خنده ای بر خاطراتم کرد و رفت! آمد و رسوای شهرم کرد و رفت! عاقبت یک شب پشیمان می شود! در جهان همواره حیران می شود!
*************************** هوای خانه غمگین... گلویم خشک و بے آب... نفس در سینه پژمرده... به سان شبنمے مغرور... به خاکـے تشنه دل بستم... من آن خاکم که افسرده... شدم خاکسترے خفته... به زیر آتشی پنهان... کنون دیگر نه آهے بر لبم جاریست... و نه حسرت بر دلم باقیست... مرا پنداشتند سنگم! دگر یارای غلطیدن هم ندارم...
************************* به سان کـــوه بودم در دامان صحـــــرا میان دشت ناپیدا و دامانم پـر از لاله ز سـبـزی و ز آلاله ولی افسوس و صد افسوس در این عصر پریشانی میان یخبندان بـاورها میان باد ســــرگردان در این گرداب تنهایی در این غوغای نامردی دو رنگی ها با دلم کردند دلــــــم را از کینه آکندند بــهـارم را به یغما بــردند سرم را بر سنگ سائیدند به تاوان گناهی که نکردم مـــــــرا در آتش انداختند شدم تنها،شبیه کـــــوه های دور دست...
************************* رفتی دلـــــم شکستی خلاف شــرط وقولت عهدی که بین ما بود آســان زدی شکستی از من بدی چه دیدی؟ برعهد خود قلم کشیدی آن عشق آتشین کــــو؟ ناگه چرا ز خاطرت رفت؟ رفتی و بذر غـــــــم را... تا بـــــر دلــــم بپاشی؟ با رفتن تـــــو... اشک جدایی حلقه زد به چشمم با خود خــــود نوشتم نام تو را به دیــــــــوار تا بلکه شوید آنرا،باران غــــــــم نگارم رفتی که لحظه ها را بر من تنگ نمایی؟ روح مـــــرا رهاندی از عشق هــم ستاندی از شوره زار عشقت قلبی شکسته شد نصیبم در کنج خلــوت خویش هـــــر لحظه می فشانم من زانوانم از بخت خـود بنالم یا بی وفایی تو؟ به حرمت نبودت! لباس تیره دارم! با یاد خاطـــرت ای جان من همیشه قصــــه دارم
